Osoba tymczasowo niezidentyfikowana

Urodził się i mieszkał w Trokach. Był członkiem komitetu redakcyjnego pisemka „Dostu Karajnyn” („Przyjaciel Karaima”) wydawanego przez Koło Młodzieży Karaimskiej „Bir-Baw” w latach 1930–1934. Nauczał dzieci języka karaimskiego i religii, pełnił obowiązki hazzana w Poniewieżu. Po wojnie pracował w różnych przedsiębiorstwach budowlanych. Był bardzo wesołym, energicznym człowiekiem, organizował amatorskie działania o charakterze społeczno-kulturalnym na rzecz Karaimów. Pieśń Galvieniń kyryjynda jest jednym z jego najbardziej znanych utworów. Napisany w 1930 r.

Edukację karaimską rozpoczął w karaimskiej szkole w Trokach pod okiem ułłu hazzana Bogusława Firkowicza. W okresie I wojny światowej, podczas tzw. bieżenstwa kontynuował edukację religijną w Wyższej Karaimskiej Aleksandryjskiej Szkole Duchownej w Eupatorii. Po I wojnie światowej powrócił do Trok i w tu w 1920 r. został wybrany młodszym hazzanem, a dwa lata później p.o. ułłu hazzana trockiej gminy karaimskiej, pełniącym obowiązki hachama. Formalnie mianowany został na stanowisko ułłu hazzana w roku 1928, pozostał na tym stanowisku aż do śmierci.

Z Trok, absolwent wileńskiego technikum kolejowego, żołnierz ludowego Wojska Polskiego, uczestnik m.in. walk o Kołobrzeg. W 1945 r. osiadł we Wrocławiu, gdzie ukończył studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki i rozpoczął pracę w Katedrze Radiotechniki. Po przeprowadzce do Warszawy pracował w przemyśle elektronicznym, kontynuując jednocześnie pracę naukowo-badawczą w Polskiej Akademii Nauk i dydaktyczną na Wydziale Elektroniki Politechniki Warszawskiej. Profesor, doktor habilitowany, autor licznych publikacji z zakresu teorii niezawodności.

Syn Bogusława, z Trok, ojciec Anatola, Jerzego i Bogusława. Od lat dwudziestych XX w. pracował jako chemik w cukrowni w Krasińcu na Mazowszu. Po wojnie powołany na stanowisko dyrektora cukrowni w Otmuchowie k/Nysy, następnie w cukrowni w Łagiewnikach, ostatecznie osiadł z rodziną we Wrocławiu, gdzie pracował w budownictwie przemysłowym.

Zachariasz Izaak Abrahamowicz jest nader interesującą i wyjątkową postacią dla halickich Karaimów, tak jak i dla Karaimów z innych stron świata.

Urodzila się w Trokach, w tradycyjnej karaimskiej rodzinie Niny z Pileckich i Józefa Juchniewicza. Ukończyła w Trokach Seminarium Nauczycielskie oraz studiowała latach 50 XX w. w Wilnie Filologię Polską na Uniwersytecie Pedagogicznym. Wyszła za mąż za Bogusława Abkowicza i przeprowadziła się do Wrocławia, gdzie podjęła pracę jako nauczycielka języka rosyjskiego w Liceum Ekonomicznym nr 1 we Wrocławiu. W tradycjach karaimskich wychowała córki Mariolę i Annę. Znała doskonale język karaimski i często tłumaczyła utwory poetyckie z języka karaimskiego na język polski.

Hazzan karaimski. Urodził się w Trokach 16 marca 1896 jako syn Abrahama Samuela. Studiował teologię karaimską przy Karaimskim Zarządzie Duchownym w Trokach u hazzanów Bogusława Firkowicza i Zachariasza Mickiewicza. W latach 1915-1917 służył w wojsku, ukończył szkołę oficerską. W październiku 1918 powrócił do rodzinnego miasta – Trok, gdzie zajął się organizacją szkoły polsko-karaimskiej dla dzieci karaimskich oraz organizacją życia religijnego Karaimów.

Bibliotekarz, nauczyciel akademicki, działacz społeczny. Absolwentka Uniwersytetu Wrocławskiego – Instytutu Bibliotekoznawstwa i Informacji Naukowej. Pracownik dydaktyczny Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Związana z Instytutem Orientalistyki, Zakładem Polityki i Językowej i Badań nad Mniejszościami. Prowadzi aktywną działalność na rzecz propagowania kultury i dziedzictwa karaimskiego. Przewodnicząca Zarządu Związku Karaimów Polskich, członek zarządu Fundacji Karaimskie Dziedzictwo oraz przewodnicząca Rady Fundacji Kalejdoskop Kultur.