Osadnictwo karaimskie na Dolnym Śląsku i Śląsku Opolskim swój początek ma w 1945 roku, gdy dyrektorem cukrowni w Otmuchowie został pochodzący z Trok Józef Firkowicz, którego dom stał się ważnym punktem dla przybywających po wojnie członków rodzin Firkowiczów, Abkowiczów i Kobeckich. Karaimi przybywali do Wrocławia wraz z transportami repatriantów, po demobilizacji Wojska Polskiego, na studia oraz w ramach łączenia rodzin. Do Wrocławia trafiali Karaimi z Wilna, Trok i Halicza. Nowosiedlona społeczność podjęła próby funkcjonowania w nowych warunkach, organizując się w dżymaty. 11 listopada 1945 roku odbyło się w Podkowie Leśnej zebranie organizacyjne członków Karaimskiego Związku Religijnego w Polsce, na którym wybrano władze tymczasowe i określono potrzeby społeczne.

W 1946 roku we Wrocławiu rozpoczął działalność kapłańską hazzan Rafał Abkowicz. Spotkania religijne odbywały się początkowo w domach prywatnych. W roku 1952 pomieszczenia we wrocławskim mieszkaniu hazzana zostały przeznaczone na kaplicę. Mimo stale zmniejszającej się liczby wiernych działała ona aż do roku 1989.

W roku 1947 przy okazji wyborów delegatów na zjazd organizowany przez Karaimski Tymczasowy Zarząd Duchowny spisano Karaimów dżymatu wrocławskiego karaimskiej gminy wyznaniowej. Na liście widnieją nazwiska 57 osób.  W tym czasie we Wrocławiu zostały wydane dwa numery „Myśli Karaimskiej” (potem przekształconej w „Przegląd Orientalistyczny”). Stanowiły one początek odradzającej się działalności naukowo-kulturalnej Karaimów w Polsce.

Społeczne życie Karaimów weszło w nową fazę w roku 1997 z chwilą rejestracji we Wrocławiu Związku Karaimów Polskich w RP, organizacji, która zrzesza przedstawicieli karaimskiej mniejszości etnicznej zamieszkałych w Polsce oraz członków ich rodzin.