Skip to main content

Karaimski Zespół Folklorystyczny 
«DOSTŁAR» (Przyjaciele) z Warszawy działa już od kilkunastu lat, kultywując tradycje folkloru karaimskiego, tańcem, śpiewem oraz ruchem scenicznym prezentując kulturę i język przodków.

 

Ostatni wieniec zawisł w kienesie w roku 1938. Stał się niemym świadkiem losów trockich Karaimów. Wtedy obchodzono święto „Orach toju” po raz ostatni. Od tamtego czasu minęło 75 lat i dziś nie wiemy dokładnie, jak jego obchody wyglądały. Nie mamy jednak wątpliwości, że było to pogodne i radosne święto.

Wczesna jesień 1938 roku. Zbliża się święto plonów. Kobiety plotą wieniec z tegorocznych plonów zbóż, zdobiąc go kwiatami z ziaren bobu, fasoli, nasion dyni i ogórka.

5 listopada 2013 r. od godz. 9.30 w gmachu Sejmu RP, w sali Kolumnowej, odbędzie się konferencja pt. „Europejskie i regionalne instrumenty ochrony języków zagrożonych”.

Patronat honorowy nad wydarzeniem objęła Marszałek Sejmu RP Ewa Kopacz.

Organizatorami konferencji są: Komisja Mniejszości Narodowych i Etnicznych oraz Biuro Analiz Sejmowych.

 

Program konferencji:

9.30-10.00 Rejestracja uczestników

10.00-10.15 Wprowadzenie, Poseł Miron Sycz, przewodniczący Komisji Mniejszości Narodowych i Etnicznych

W dniach 8-19.07.2013 w Trokach odbyła się po raz jedenasty Letnia Szkoła Języka Karaimskiego. 

Orgaznizatorem była Asociacija Lietuvos karaimų kultūros bendrija (Litewskie Stowarzyszenie Kultury Karaimskiej) oraz prof. Éva Csató -Johanson z Uniwersytetu w Uppsali, Szwecja.

Dostłar jak co roku wziął w niej aktywny udział i wystąpił podczas koncertu finałowego.

Więcej o szkole w Awazymyzie

W dniach 8-19.07.2013 w Trokach odbyła się po raz jedenasty Letnia Szkoła Języka Karaimskiego. 

Orgaznizatorem była Asociacija Lietuvos karaimų kultūros bendrija (Litewskie Stowarzyszenie Kultury Karaimskiej) oraz prof. Éva Csató -Johanson z Uniwersytetu w Uppsali, Szwecja.

Dostłar jak co roku wziął w niej aktywny udział i wystąpił podczas koncertu finałowego.

Więcej o szkole w Awazymyzie

Listy Ananiasza Zajączkowskiego do Tadeusza Kowalskiego
pod red. Tadeusza Majdy
z autografów przepisała Maria Emilia Zajączkowska-Łopatto 
wstępem i przypisami opatrzyli Tadeusz Majda i Maria Emilia Zajączkowska-Łopatto.