Od czternastego wieku znajdowała się w centrum dzielnicy karaimskiej zwanej Karaimszczyzną. Była wielokrotnie niszczona i odbudowywana – spalona na początku szesnastego wieku, odbudowana w 1533 r., w latach 1727 i 1773 zniszczona, odbudowana i ponownie spalona w 1794 r., odbudowana dzięki łuckim i krymskim Karaimom, po czym ponownie spalona podczas przemarszu wojsk francuskich w roku 1812. Odbudowana ponownie spłonęła w roku 1824. Po raz kolejny odbudowana w połowie dziewiętnastego wieku, stoi do dziś. Wnętrze podzielone jest na trzy pomieszczenia: hol, nawę główną, w której modlą się mężczyźni i balkon-galerię dla kobiet. Główną nawę zdobi klasycystyczny ołtarz – echał.