Poeta i dramaturg, żołnierz, pułkownik armii rosyjskiej

Syn Azariasza i Marii, urodzony w Trokach, gdzie w 1867 rozpoczął szkołę podstawową, następnie szkołę wojskową w Wilnie. 25 stycznia 1878 rozpoczął służbę wojskową w 50 Zapasowym Batalionie Piechoty na prawach jednorocznego ochotnika trzeciej kategorii, co pozwalało Kobeckiemu na awans po trzech latach. Brał udział w wojnie rosyjsko-tureckiej (1877-1878). W 1878 trafił do Odeskiej Szkoły Junkrów Piechoty, którą ukończył w 1880 r., 1881 stopień chorążego, przeniesieni do Teodozji na Krymie do 52 Wileńskiego Pułku Piechoty, gdzie służył do 1887. W lipcu tegoż roku przeniesiony do zarządu Powiatowej Komendantury Wojskowej w Małoarchangielsku w guberni orłowskiej służył tam do 1896 roku i awansował na porucznika i następnie podkapitana. 1892 otrzymał order św. Stanisława 3. Stopnia, a 1896 medal za długoletnią służbę i z okazji koronacji Mikołaja II. W 1896 zwolniony ze służby, zostaje asesorem kolegialny. Wraca rok później w Zarządzie Powiatowej Komendantury Wojskowej w Hajsynie w guberni kijowskiej. W 1900 roku awansowany do stopnia kapitana, czynny w służbie do 1902 r. Po dwuletniej przerwie wrócił do służby jako naczelnik administracyjny w zarządzie Powiatowej Komendantury Wojskowej w Skwyrze. W 1911 orku odznaczony orderem św. Anny 3 stopnia. W 1911 był kontrkandydatem Seraja Szapszala na stanowisko hachama trockiego. W 1912 delegowany do Dubna jako kwatermistrz podlegającego pod skwyrską komendanturę Dubieńskiego Batalionu Karnego, gdzie figuruje jako podpułkownik. Był szefem intendentury, a jego batalion w latach 1910-1915 stacjonował w forcie w Dubnie. W latach 1918-1919 służył w Armii Ochotniczej, po klęsce wojsk białych i zajęciu Krymu w 1920 roku musiał uciekać przed prześladowaniami. Prawdopodobnie mógł zostać skierowany do pracy jako oracz, a w 1933 roku padł ofiarą Wielkiego Głodu. Z informacji jakie dotarły do Trok wiadomo, że umarł latem 1933 roku we wsi pod Kijowem.

Szymon Kobecki nie założył rodziny. Miał brata Abrama Kobeckiego, który ożenił się z Anną córka Josifa Kobecką w 1881, para była bezdzietna lub wyprowadziła się z Trok. Drugi brat Zenon Kobecki w 1860 roku wziął ślub z Mamuk, córką Dawida Feruza w Perekopie. Siostra Batszeba, poślubiona 1874 z Józefem Maleckim, mieli kilkoro dzieci.

Pierwszy tomik poezji w języku karaimskim wydał w 1904 roku w Kijowej pt. Jyrlar (Pieśni). 25 utworów lirycznych napisanych cyrylicą w dialekcie trockim. Ananiasz Zajączkowski poezję Kobeckiego nazywał pierwszą jaskółką świeckiej poezji pisanej w języku karaimskim. Największą popularnością cieszyła się kołysanka pt. Jukła uwłum! (Śpij synu mój). Część swojej poezji wydawał w Moskwie na łamach czasopisma Kraimskie Życie. W Polsce poezję Kobeckiego wydawał Karaj Awazy, a na Litwie Kowieńskiej Onarmach. Pisał dramaty, komedie, bajki. Duża część jego spuścizny rękopiśmiennej nie przetrwała do dziś.