Pierwszy cmentarz karaimski w Łucku powstał wraz z osiedleniami w XV wieku, jednak nie jest znana jego dokładna lokalizacja. W 1545 roku Karaimi spierali się z księciem Czetwertyńskim o drogę dojazdową do swojej nekropolii. W 1629 roku Karaimi przegrali proces o prawo do ziemi kupionej pod dom modlitwy razem z parcelą cmentarną, jednak niedługo po śmierci króla Zygmunta III w 1633 roku udało im się odzyskać prawa do cmentarza. Kolejną wzmianka o cmentarzu karaimskim w Łucku pojawia się po ponad 300 latach, dokładnie w 1848 roku cmentarz miał być już nieczynny. Sąsiadował on z cmentarzem Żydowskim. Po przejęciu przez władze obie nekropolie skasowano, gminie żydowskiej udało się ten teren wykupić, zaś część karaimska została rozparcelowana. Nie jest jasne, gdzie Karaimi z Łucka grzebali zmarłych. Natomiast w 1861 roku wykupili oni działkę na cmentarz przy wyjeździe z miasta na jego południowo-wschodnim krańcu. W latach 1869-1945 odbyło się tam co najmniej 231 pochówków. Po II wojnie światowej cmentarz pozostawał czynny, lecz nie wiadomo nic o pogrzebach. W połowie ubiegłego wieku rozpoczęto zabudowę tej części miasta, dlatego cmentarz został zlikwidowany (razem z sąsiadującym żydowskim). Dzisiaj znajdują się tam podwórka i teren zielony.